Vrijdagmorgen 12 mei; Theo, Fons en Rieks worden wakker in een hotel in Chaumont. Het was een korte nacht voor ze geweest, want wat een dag hadden ze achter de rug. Tot erg laat is er veel contact over en weer geweest tussen Nederland en Frankrijk. Er was een oplossing gevonden, de tocht kon doorgaan, maar er was in de loop van de nacht twijfel ontstaan over de oplossing....
Ook in Nederland was de nacht kort geweest voor Sander en voor mij (Saskia), maar wij stonden achter de oplossing en gingen allebei hard aan het werk met de voorbereidingen voor de roadtrip naar Frankrijk vrijdagnacht.
Paul had daarentegen wel een goede nacht gehad. Hij lag aan het infuus met pijnstillers en was zeer, maar dan ook zeer tevreden over de verzorging aldaar. Hij vertelde later dat hij zijn Frans goed heeft kunnen ophalen. Ook hebben ze geprobeerd een tv te regelen voor Paul op zijn kamer, zodat hij kon kijken naar de verrichtingen van Ajax tegen Olympique Lyon. Ik dacht dat hij wilde kijken naar het Songfestival, maar bleek dat Paul al genoeg naar zijn eigen gejodel had geluisterd.
Terwijl ik dit typ, besef ik mij dat ik jullie niet op de hoogte heb gebracht van de toestand van Paul. Paul zijn linker ringvingertopje was beschadigd. En zelfs zo erg, dat ze het topje operatief hebben moeten herstellen met gebruik van twee pinnen. De komende 6 weken moet Paul zijn hand omhoog houden en elke twee dagen moet het verband verwisseld worden. Paul heeft weinig tot geen pijn en voelt zich verder goed!

Terwijl de mannen de camper instapten om van Chaumont naar Ancerville te gaan, naar het ziekenhuis, waar Paul verbleef, werd de twijfel bij elke verstreken kilometer groter. "Gaan we door of pikken we Paul op en rijden we naar Nederland en staken we onze tocht." Fons en Rieks gaven aan dat Theo de doorslaggevende stem hierin had, omdat het Toer de Giga gebeuren een initiatief van Theo was. Theo voelde dit niet zo, want ondertussen was het een team gebeuren geworden. Dus als team moest er dan ook een beslissing komen. Maar wat was de twijfel dan? De mannen maakten zich bezorgd over de aantal kilometers die ik zou moeten gaan afleggen. Ze voelden zich wat bezwaard, maar vooral dus erg bezorgd. Want straks zou er iets met mij gebeuren.....en (dat was dan wel weer erg lief) ze zijn nog niet zat van mij. En was er twijfel of zij bij een bijkomende tegenslag nog wel mentaal sterk genoeg waren om die boven te komen.
Fons voelde zich enorm schuldig naar zijn broer, omdat het door zijn toedoen was dat Paul in het ziekenhuis terecht was gekomen. Wij konden wel zeggen dat hij zich niet schuldig moest voelen, maar feit bleef dat Fons dat nu eenmaal wel zo voelde. Jullie kunnen je voorstellen dat er heel veel door de hoofden van de mannen heen ging.
Ondertussen bereikte de twijfel ook Sander en mij. Wij hebben op onze beurt weer de beslissing bij het team in Frankrijk neergelegd. Dit konden wij niet voor hen doen.
In de camper werd de afspraak onderling gemaakt dat ze de knoop doorgehakt zouden hebben als zij bij het ziekenhuis zouden zijn. Omdat ze mij zo lief hebben en eigenlijk ook het liefst Paul zelf naar huis wilden brengen, werd er besloten om te gaan stoppen. Maar terwijl dit uitgesproken werd, voelde dit ook weer niet zo goed. Want lichamelijk voelden de fietsers zich ontzettend goed en ook de fiets en de camper gingen geweldig! "We kunnen dus eigenlijk ook gewoon door". Op een gegeven moment had ik Theo aan de telefoon. Theo werd wat rustiger doordat ik vertellen kon dat echt alles geregeld was en het verantwoord was dat ik 1700 kilometer zou rijden om Sander te brengen en Paul op te halen. Theo riep daarop in de camper dat ze door zouden gaan. Maar ook met deze beslissing kwam niet de gewenste opluchting. De mannen hinkten telkens op twee gedachten.....Op de parkeerplaats van het ziekenhuis was de knoop nog niet doorgehakt. De gang naar Paul zijn kamer toe, werd met elke stap zwaarder. Er moest zo meteen een beslissing gemaakt worden. Eenmaal bij Paul aangekomen, vroeg Paul hen: "en hoe nu verder?" Theo gaf aan dat hij het echt niet wist. Toen zei Fons: "Bij twijfel niet doen. Dan beslis ik het nu dat we naar huis gaan en dat we gaan stoppen."

Wat een ontzettende moedige beslissing!!!! Wat dapper!!!! Wij als team Toer de Giga kunnen daar alleen maar bewondering en respect voor hebben. Maar eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat wij hier in Nederland het idee hadden dat het wel door had kunnen gaan. Er kwam een knoop in onze maag. Waarom niet onze hulp aangenomen? Waarom niet nog proberen? Maar we wisten ook dat we het verhaal niet compleet hadden. Er zit 800 km tussen ons, dus was het lastig voor ons om helemaal goed te kunnen inschatten met welke ervaringen, beslissingen en avonturen zij te maken hebben gehad.
De mannen reden direct van het ziekenhuis naar huis toe en de verwachting was dat ze rond half 9 bij Paul zijn vrouw zouden zijn in Warnsveld. Het voelde ontzettend goed voor de mannen om Paul zelf naar zijn vrouw te kunnen brengen. Ze waren daar pas rond half elf, dit omdat er onderweg natuurlijk ook nog wel even gegeten moest worden. Nadat ze nog even wat gedronken hadden, aanvaarden ze de reis verder terug rond 00.00 uur. Ik kreeg het bericht van Theo dat ze tussen 02.00 uur en 02.30 uur 's nachts in Warffum zouden zijn.
Rieks, Theo en Fons wisselden elkaar af achter het stuur en de stemming was eigenlijk wel goed. Absoluut geen gevoel van opluchting, maar wel de zin om de vrouwen weer te zien en even het hele verhaal kwijt te kunnen. En natuurlijk ook wel een prettig gevoel dat het naar omstandigheden goed ging met Paul.
Maar daar reden ze ter hoogte van Eelde....je gelooft het bijna niet, maar om 2 uur 's nachts hield de camper er mee op. Na 1789 km gereden te hebben, staakte hij zijn dienst. De ANWB werd gebeld en die kon niet anders dan concluderen dat er een boutje afgeknapt was en dat konden ze daar ter plekke niet maken. Ondertussen waren de mannen ook al omringd door 3 politieauto's. Zo'n bijzondere camper aan de kant van de weg te zien staan met 3 geweldig uitziende mannen er in/bij, is toch wel een uniek gezicht en een unieke melding bij de meldkamer. Toen duidelijk werd dat de camper weggesleept zou worden, vonden de mannen het tijd om een biertje te pakken. Want jemig zeg, wat een verhaal en wat een reis.
Rieks is in Winsum uitgestapt en ondertussen was ik al op de bank in slaap gevallen. Tegen 5 uur kwam Theo mij wakker maken en waren ze er eindelijk.....Erg indrukwekkend om de camper op de auto van de wegsleepdienst te zien staan. Maar wat fijn om Fons en Theo weer vast te kunnen houden en te knuffelen. Ze waren weer thuis!!!!!!!

Van Fons en Theo nog een paar verhalen gehoord, maar toen werd het wel tijd om het bed op te zoeken. Ik heb Fons naar huis gebracht en rond half 7, de zon was ondertussen alweer op, klonk het eerste gesnurk.

Zaterdag was een dag waarop we geleefd werden. Er kwamen mensen langs, er belden mensen, er werd geappt enz. Nog steeds was de opluchting van de beslissing om te stoppen er niet. Die knoop in de maag bleef. We kregen als team veel bemoedigingswensen! Mensen waren trots op ons en verschillende sponsoren gaven aan alsnog het bedrag te willen sponsoren, want het doel was toch wel bereikt dat we Kika onder de aandacht wilden brengen. De eigenaar van de camper gaf zelfs aan dat de stickers er op mogen blijven zitten, want hij vind het zo mooi gedaan, daar rijdt hij straks trots mee de provincie rond. Ook kwam er nog een lieve mevrouw langs die een donatie deed. Ze hoorde van het verhaal en was zo onder de indruk, dat ze graag op deze manier haar bewondering wil laten tonen en ook nog Kika kan steunen.
Het was een vreemde dag. Dat de camper vannacht kapot is gegaan is wel een teken geweest. Als we door waren gegaan, had dit in Frankrijk gebeurd. En hoe hadden we dit dan weer moeten oplossen?
Al met al was dit allemaal overmacht en overmacht kun je niet voor zijn, helaas.

Als ik voor mezelf mag praten, ik heb in ieder geval genoten om elke dag een reisverslag te maken. Ik vond het fantastisch de avonturen te horen en al helemaal geweldig om die avonturen te vertalen in de reisverslagen.
We gaan binnenkort als team samen zitten en bespreken hoe nu verder. Ook gaan we de sponsoren benaderen en ons verhaal uitleggen. Eerst ga ik nog naar Barcelona toe komende donderdag.....tja, ik wel....;-)

Namens Toer de Giga ontzettend bedankt voor al jullie lieve wensen en vooral jullie meedeleven!!!!!
We houden jullie op onze site en op onze Facebookpagina op de hoogte van verdere ontwikkelingen rondom Toer de Giga.

Veel liefs van Saskia en de rest van Toer de Giga